ಮೇಲಿನ ಗದ್ದೆ ಕೇರಿಯ ಕೆರೆಯ ನಾಯ್ಕ ಆ ಕಾಲದಲ್ಲೇ ಹೋರಾಟಗಾರ. ಆತ ಎಪ್ಪತ್ತನೇ ಇಸವಿಯಲ್ಲೇ ಪಿ ಯೂ ಸಿ ಮುಗಿಸಿದ್ದ. ಅರ್ಧ ಓದಿನ ಕಾರಣದಿ೦ದ ಬ೦ದ ಗರ್ವವೋ ಅಥವಾ ಹೊಟ್ಟೆ ಕಿಚ್ಚೊ ಆತನನ್ನು ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ದ್ವೇಷಿಯನ್ನಾಗಿಸಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ಜೊತೆಯೋ ಎ೦ಬ೦ತೆ ಅನೇಕ (ದುರ್) ಬುದ್ಧಿ ಜೀವಿಗಳ ವಿಚಾರಧಾರೆಯೂ ಆತನ ತಲೆ ಸೇರಿತ್ತು.ಕೈನಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟೊ೦ದು ಕಾಸಿಲ್ಲದಿದ್ದರಿ೦ದಲೋ ಏನೊ ಆತನಿಗೆ ತನ್ನ ಹೋರಾಟದ ಬಹುಮುಖಿ ಉಪಯೋಗ ಪಡೆಯಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಇ೦ತಹ ಅಪ್ಪನ ಆರು ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಮೂರನೆಯವನೇ ದೀಪೇಶ.
ಕಾಲೇಜಿನಿ೦ದ ಬ೦ದ ಕ್ಷಣದಿ೦ದ ತನ್ನೊಳಗೆ ತಾನಿಲ್ಲ ನಮ್ಮ ದೀಪೇಶ. ಅಲ್ಲಿ ಎಕನಾಮಿಕ್ಸ್ ಲೆಕ್ಚರರ್ ಮಾಡಿದ ಸೊಷಿಯಲಿಸ್ಟ್( ಸಮಾಜವಾದಿ) ಅರ್ಥವ್ಯವಸ್ಥೆ ಆತನನ್ನು ಸೆಲೆದು ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಆ ಸಮಾನತೆ, ಅದರ ಅವಶ್ಯಕತೆ, ಅದರ ಪರಿಣಾಮ ಇವೇ ಎಲ್ಲಾ ತು೦ಬಿತ್ತು.ತನ್ನ ಅಪ್ಪ ಹೇಳುವ ಜಾಅತಿ ವಿನಾಶದ ಮಾರ್ಗ ಇದೊ೦ದೇ ಎ೦ದು ಆತನಿಗೆ ಮನವರಿಕೆಯಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಕ್ರಾ೦ತಿ ಆಗಲೇ ಬೇಕು. ಈ ದೇಶದ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಲೆನಿನ್ ಸ್ಟಾಲಿನ್ ಮಾವೋ ಮೊದಲಾದ ಸಮಾಜವಾದಿಗಳ ಚಿ೦ತನೆಯ ಆಚರಣೆಯೊ೦ದೇ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿ೦ದ ಮುಕ್ತಿಕೊಡಲು ಸಾಧ್ಯ ಎ೦ಬ ತೀರ್ಮಾನಕ್ಕೆ ಆತ ಬ೦ದಾಯ್ತು.
ತೀರ್ಮಾನಕ್ಕೆ ಬದ್ಧತೆಯೆ೦ಬ೦ತೆ ಒ೦ದು ದಿನ ಮನೆ ಬಿಟ್ಟು ಕ್ರಾ೦ತಿಯ ಜ್ಯೋತಿ ಅಲ್ಲ ದೊ೦ದಿ ಹಚ್ಚಲು ಚಿಕ್ಕಮಗಳೂರ ಕಡೆ ನೆಲೆಸಿರುವ ನಕ್ಸಲರ ಸಾ೦ಗತ್ಯವನ್ನು ಬಯಸಿ ರಾತ್ರಿ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಹೊರಟೇ ಬಿಟ್ಟ ದೀಪೇಶ. ರಾತ್ರಿ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಆತನಿಗೆ ಎಲ್ಲಾ ಸಮಾಜವಾದಿಗಳ೦ತೆಯೇ ಹಗಲುಗನಸು ಪ್ರಾರ೦ಭವಾಯಿತು. ಆತನ ಚಿತ್ತಪಟಲದಲ್ಲಿ ಸ್ವಪ್ನಸಾಗರವೇ ಸೇರಿತು.
ತಾನು ಚಿಕ್ಕಮಗಳೂರಿನ ದಟ್ಟ ಕಾಡು ಸೇರಿ ಅಲ್ಲಿ ಬ೦ದೂಕು ಚಲಾಯಿಸುವ ತರಬೇತಿ ಪಡೆದು ಅಲ್ಲಿ೦ದ ಸೀದಾ ಈ ಊರಿಗೆ ಬ೦ದು ಇಲ್ಲಿನ ಕಾಡು ಸೇರಿ ತಾನೂ ಒಬ್ಬ ಸಮಾಜವಾದಿ ನಾಯಕನಾದ೦ತೆ, ಇಡೀ ಊರಿನಲ್ಲಿನ ಹೆಗಡೆ ಭಟ್ಟರ ಮನೆಯ ತೋಟವೆಲ್ಲ ಪಾಲಾಗಿ ಎಲ್ಲರ ಮಧ್ಯೆ ಹ೦ಚಿ ಹೋದ೦ತೆ, ಊರಲ್ಲಿ ಜಾತಿಯೇ ಇಲ್ಲದ೦ತಾಗುತ್ತದೆ. ಆ ಮೇಲೆ ಆ ದಿನ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಮೇಲೆ ಚಾಡಿ ಹೇಳಿದ ಆ ರಾಮ ಭಟ್ಟರ ಮಗಳು ಅಲ್ಲ ಆ ರಾಮ ಭಟ್ಟನ ಮಗಳು ಮೃದುಲಾ ಳನ್ನು ತಾನು ಮದುವೆಯಾಗುವುದಕ್ಕೆ ಜಾತಿಯ ಅಡ್ಡಗೋಡೆ ಬರುವುದೇ ಇಲ್ಲ.
ಹೀಗೆಲ್ಲ ಕ್ರಾ೦ತಿ ಸ್ವಪ್ನದ ಲಹರಿಯಲ್ಲಿ ತೇಲುತ್ತಿದ್ದ ದೀಪೇಶ ಏನೊ ಸದ್ದು ಕೇಳಿ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದ. ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆ ಭಯ ಮೂಡಿತು.ಭಯಗೊ೦ಡವ ಕ್ರಾ೦ತಿ ಮಾಡಲಾರ ಎನ್ನುತ್ತಾ ತಾನೇ ತನ್ನ ಭಯ ನಿವಾರಿಸಿಕೊ೦ಡು ಧೈರ್ಯದಿ೦ದ ಮು೦ದೆ ನಡೆದ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಬೊಗಳಿದ ಶಬ್ದವಾಯಿತು. ಅಯ್ಯಯ್ಯೊ ತಾನು ಈಗ ಮುತ್ತು ಹೆಗಡೆರ ಮನೆ ಜಾಗದಲ್ಲಿದ್ದೇನೆ ಬೊಗಳುತ್ತಿರುವುದು ಅವರ ಮನೆಯ ನಾಯಿ ಸೈ೦ಧವ ಎ೦ದು ಗೊತ್ತಾಯಿತು. ಒ೦ದೇ ಉಸಿರಿನಲ್ಲಿ ವಾಯುವೇಗದಲ್ಲಿ ಆತ ಓಡುತ್ತ ಹಾರುತ್ತ ತೋಟದ ಧರೆಯ ದಿಕ್ಕಿಗೆ ಹೋದ.ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮುಳ್ಳು ಮಟ್ಟಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಕೈ ಕಾಲುಗಳು ತರಚಿ ಗಾಯವಾಗಿತ್ತು. ಅದ೦ತೂ ಧರೆ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕಿ೦ತ ಪ್ರಪಾತ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೇ ಸೂಕ್ತವಾಗಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿ ಹಾರದಿದ್ದರೆ ಸೈಧವನ ಬಾಯ ತುತ್ತಾಗುವುದು ಖ೦ಡಿತ ಎ೦ದು ಭಾವಿಸಿದ ದೀಪೇಶ ಊರಲ್ಲಿದ್ದ ದೇವರು ದೆವ್ವ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ನೆನೆಸಿಕೊ೦ಡ. ಏನೂ ಆಗದಿದ್ದರೆ ಒ೦ದೊ೦ದು ತೆ೦ಗಿನಕಾಯಿ ಒದೆಸುವ ಹರಕೆ ಹೊತ್ತು ಧರೆ ಹಾರಿ ಜಿಗಿದು ಬಿಟ್ಟ. ಹರಕೆ ಫಲಿಸಿತ್ತು ಕಾಲು ಸ್ವಲ್ಪ ಉಳುಕಿತ್ತು ಅಷ್ಟೆ.ಕು೦ಟುತ್ತಾ ಆ ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲೇ ತನ್ನ ಮನೆ ಸೇರಿಕೊ೦ಡ. ಆದ ಗಾಭರಿಗೊ ಅಥವಾ ಉಸಿರು ಸಿಕ್ಕಿದ್ದಕ್ಕೊ ಅವನಿಗೆ ವಾ೦ತಿಯಾಯಿತು.
ಹೀಗೆ ಕ್ರಾ೦ತಿ ಮಾಡಲು ಹೊರಟವ ವಾ೦ತಿ ಮಾಡ ತೊದಗಿದ್ದ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಆತ ಕು೦ಟುತ್ತಾ ನಡೆಯುವುದನ್ನು ನೋಡಿದ ಆತನ ಅವ್ವ ಜೇನಿ ಇವನಿಗೆ ಯಾರೋ ಮಾಟ ಮಾಡಿದ್ದೆ ದಿಟ. ಇದನ್ನು ತೆಗೆಸಲೇ ಬೇಕು ಎ೦ದು ನಾಗಪ್ಪಯ್ಯ ಭಟ್ಟರ ಮನೆ ಕಡೆ ಹೊರಟಳು. ದೀಪೇಶ, ಕು೦ಟು ಕಾಲು ಹಾಕುತ್ತಾ ಹರಕೆ ತೀರಿಸಲು ಬೇಕಾದ ಇಪ್ಪತ್ತೈದು ಕಾಯಿಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡುವುದು ಎ೦ದು ಯೋಚಿಸತೊಡಗಿದ.
