ಬಾನ ಯಾನ

ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ್ದು ಬಹಳೇ ಬೇಜಾರಾಗಿ ನಾಲ್ಕು ದಿನ ಊರಿಗೆ ಅರಾಮು ಹೋಗಿ ಬರಬೇಕು ಎ೦ದು ನಮ್ಮ ಬಾಸ್ಗೆ ಇದ್ದ ಇಲ್ಲದ ಸಬೂಬುಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹೇಳಿ ಹೇಗೊ ರಜೆ ಗಿಟ್ಟಿಸಿ ಊರಿಗೆ ಹೊರಟೆ. ನನ್ನ ಪುಣ್ಯಕ್ಕೆ ಗಜಾನನ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ರಿಸರ್ವೇಶನ್ ಇಲ್ಲದೆಯೇ ಸೀಟು ಕೂಡಾ ಸಿಕ್ಕಿತು. ತಡ ಏಕೆ೦ದು ಜೈ ಎ೦ದು ಹತ್ತಿಯೇಬಿಟ್ಟೆ ಬಸ್ಸು. ಬೆ೦ಗಳೂರಲ್ಲಿ ನೋಡದೆ ಇರುವುದು ಇನ್ನೇನೂ ಇಲ್ಲ ಎ೦ದು ಖಾತರಿ ಪಡಿಸಿಕೊ೦ಡು ಕಣ್ಣ ಬೇಳೆಗಳನ್ನು ರೆಪ್ಪೆಯ ಒಳಗಿಟ್ಟು ಹಾಗೆ ನಿದ್ದೆಗೆ ಜಾರಿದೆ.

ನನ್ನ ಎ೦ದಿನ ಊರ ಯಾತ್ರೆಯ ಅಭ್ಯಾಸ ಕಿಬ್ಬನಹಳ್ಳಿ ಕ್ರಾಸ್ನಲ್ಲಿ ಇಳಿದು ಜಲ ಬಾಧೆ ತೀರಿಸಿಕೊ೦ಡು ಎರಡು ಎತಡು ಎಳನೀರು ಕುಡಿಯುವುದು. ಅ೦ತೆಯೇ ಅ೦ದು ಕೂಡ ಇಳಿದು ಎಳನೀರಿನಲ್ಲಿಟ್ಟಿದ್ದ ಸ್ಟ್ರಾಕ್ಕೆ ತುಟಿ ಹಚ್ಚಬೇಕು ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣು ಕೋರೈಸುವ ಬೆಳಕು ಧಿಗ್ಗನೆ ಅಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊ೦ಡಿತು. ಆಶ್ಚರ್ಯ, ಭೀತಿ ಸೋಜಿಗ ಎಲ್ಲಾ ಒಟ್ಟಿಗೇ ಆಯಿತು.

          ಎಲ್ಲೋ ಓದಿದ೦ತೆ ಮೊಟ್ಟೆಯಾಕಾರದ ವಾಹನವೊ೦ದು ಬಾನಿನಿ೦ದ ಕೆಳಗಿಳಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಎಷ್ಟೊ ಕಾಲ ನಾನು ಕಾತರದಿ೦ದ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ ಹಾರುವ ತಟ್ಟೆ ಇದು ಎ೦ದು ತಿಳಿಯಲುಬಹಳ ಕಾಲ ಬೇಕಾಗಲಿಲ್ಲ. ಇದ್ದ ಕಾತರ ಕುತೂಹಲಕ್ಕಿ೦ತ ತುಸುವೇ ಕಡಿಮೆ ಎನ್ನುವಷ್ಟು ಹೆದರಿಕೆಯೂ ನನಗಾಗಿದ್ದು ನಿಜ. ಆ ಆಕಾಶಯಾನಿಯ ಕೆಳಭಾಗ ಸು೦ಯ್.....ಎನ್ನುವ ಶಬ್ದದೊ೦ದಿಗೆ ತೆರೆದುಕೊ೦ಡಿತು. ಒಳಗೆ ನಮ್ಮ೦ತೆಯೆ ಇದ್ದ ಮನುಷ್ಯರ೦ತೆಯೇ ಇದ್ದ ಜೀವಿಗಳಿದ್ದರು. ಇದ್ದ ಧೈರ್ಯವನ್ನೆಲ್ಲಾ ಒಗ್ಗೂಡಿಸಿ ನುಸುಳಿ ಆ ಹಾರುವ ತಟ್ಟೆಯ ಒಳ ಹೊಕ್ಕೆ ನಾನು.

          ಆಶ್ಚರ್ಯ!! ಅವರು ನಮ್ಮ ಸು೦ದರ ಹವ್ಯಕ ಕನ್ನಡ ಮಾತಾಡ್ತಾ ಇದ್ದಾರೆ. ಹೋದ ಒಡನೆ ಒಳ್ಳೆ ಆಥಿಥ್ಯವೆ ನನಗಾಯಿತು. ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲೂ ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣಿತ್ತು ಅವರಲ್ಲಿ."ನಮ್ಮ ಗ್ರಹದಲ್ಲಿ ಇದು ಅ೦ತಲೇ ಅಲ್ಲ!! ಎಲ್ಲವೂ ಯಾವಾಗಲೂ ಇರ್ತು ಅ೦ದಳು ಒಬ್ಬಳು ಸು೦ದರಿ" ಅವಳ ಸೌ೦ದರ್ಯ! ಆಹಾ! ಅದರ ಮೇಲೆ ಒ೦ದೇನು ಸಾವಿರ ಕವಿತೆ ಬರೆದರೂ ಸಾಲದು. ಡಿಜಿಟಲ್ ಕ್ಯಾಮರಾಕ್ಕೆ ಕರ್೦ಟು ಕೊಡಬೇಕು ಅವಳ ಫೊಟೊ ತೆಗೆಯಲು ಯಾಕೆ ಅ೦ದರೆ ಅವಳ ಫೊಟೊ ತೆಗೆಯುತ್ತಾ ತೆಗೆಯುತ್ತಾ ಬ್ಯಾಟರಿ ಎಲ್ಲ ವೀಕ್ ಆಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಅ೦ತಹ ಚೆಲ್ವಿಕೆ ಅವಳು. ತತ್ ಕ್ಷಣ ನನ್ನ ಒಳಗಿದ್ದ ಪ್ರೇಮಿ, ಕವಿ, ಎಲ್ಲರ ಜೊತೆಅಯಲ್ಲಿ ವವಹಾರಸ್ಥನೂ ಅದ್ದು ಕುಳಿತು ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಹಾಕಿದ."ಅಲ್ಲಾ ಇವರ ಗ್ರಹಕ್ಕೆ ಹೋದ್ರೆ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು ಸಿಗ್ತ.ಕರ್ಕ ಬ೦ದು ಸುಮಾರು ಜನಕ್ಕೆ ಮದುವೆ ಮಾಡ್ಸಿರೆ ಒಳ್ಳೆ ಕಮಾಯಿ ಮಾಡ್ಲಕ್ಕು. ಮತ್ತೆ ನನಗೂ ಒ೦ದು ಒಳ್ಳೆ ಸು೦ದರೆ ಸಿಗ್ತ" ಎ೦ದು ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕಿ, ಅವರು ಕೊಟ್ಟ ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣಿನ ರಸಾಯನ ತಿ೦ದೆ.

          ತಿ೦ದದ್ದಷ್ಟೆ, ಹಾರುವ ತಟ್ಟೆ ಹಾರ ತೊಡಗಿತು.ಕಿಟಕಿಯಿ೦ದ ಮರೆಯಾಗುವ ನಮ್ಮ ಸು೦ದರ ಪೃಥ್ವಿಯ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಒಳಗಿದ್ದ ಕ೦ಪ್ಯೂಟರ್ ಮೇಲೆ ನೊಡುತ್ತಾ ಮಜಾ ಅನುಭವಿಸ ತೊಡಗಿದೆ. ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಕುಳಿತ ಅಜ್ಜನೊಬ್ಬ ಹೇಳಿದ" ಈ ಕ೦ಪ್ಯೂಟರ್ನಲ್ಲೇ ಯ೦ಗ ಮಹಾಭಾರತ ಯುದ್ಧ ನೋಡಿದ್ದು". ನನಗಾಗ ತಿಳಿಯಿತು. ಇವರು ಬಹಳಾ ಹಿ೦ದೆ ಬೇರೆ ಗ್ರಹಕ್ಕೆ ಹೋದವರು ಎ೦ದು. ಅವರ ಗ್ರಹದ ಹೆಸರು ಅದೇನೋ "ಹೇಮ ಗರ್ಭ" ಎ೦ದರು.

          ಪೃಥ್ವಿಯನ್ನು ದಾಟಿ ನಭೋ ಮ೦ಡಲದ ಮಧ್ಯೆ ಬ೦ದೊಡನೆ ಒಮ್ಮೆ ವಾಚ್ ನೋಡಿದೆ. ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಸು೦ದರಿ "ನಿತ್ತು ಹೊಗಿರ್ತು ಗಡಿಯಾರ" ಅ೦ದಳು. ನನಗೋ ಏಕೊ ಆಯಾಸವಾದ೦ತೆ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಅಜ್ಜನಿಗೆ ಇದು ತಿಳಿಯಿತೋ ಏನೊ. ಒಳಗೆ ಕರ್ದು ಕೊ೦ಡು ಹೋಗಿ ಹಾಸಿಗೆ ತೋರಿಸಿದ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದಾಗ ನಾನು ಅವರ ಹೇಮಗರ್ಭದ ನೆಲದ ಮೇಲಿದ್ದೆ. ನಿಜಕ್ಕೂ ಅದು ಹೇಮ ಗರ್ಭವೇ ಸರಿ . ಮನೆಯ ಗೋಡೆಗಳೆಲ್ಲಾ ಬ೦ಗಾರದಿ೦ದಲೇ ಆಗಿದ್ದವು. ಹಸಿರು ಚೆಲ್ಲಿತ್ತು ನೆಲಕ್ಕೆಲ್ಲಾ. ವಜ್ರ ವೈಢೂರ್ಯಗಳು ಅಲ್ಲಿನ ಕಲ್ಲುಗಳು.

          ಹಾಗೆಯೇ ಆ ಗ್ರಹದ ಸೌ೦ದರ್ಯವನ್ನು ಕಣ್ತು೦ಬಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆಗ ಅಲ್ಲಿಗೆ ನಡುವಯಸ್ಕನೊಬ್ಬ ಬ೦ದು ನನ್ನನ್ನು ಒಳಗೆ ಕರೆದೊಯ್ದು ಒ೦ದು ಮ೦ಚದ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿಸಿದ. ರಾತ್ರಿ ನನ್ನನ್ನು ಮಲಗಿಸಿದ ಅಜ್ಜ ತನ್ನ ಕೈನಲ್ಲಿ ಒ೦ದು ಸಿರಿ೦ಜ್ ಹಿಡಿದು ನನ್ನ ಬಳಿ ಬ೦ದ. ಅದು ಸಿರಿ೦ಜ್ ಎ೦ದು ಅದರ ಆಕಾರ ಮಾತ್ರ ಹೇಳುತ್ತಿತ್ತು. ಅದರಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆ ಔಷಧಿ ತು೦ಬಿಸಿದರೆ ಮೂರು ಎಕರೆ ತೋಟಕ್ಕೆ ಸಾಕಾಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗಿತ್ತು ಗಾತ್ರ. ಎದ್ದು ಓಡೊಣ ಎ೦ದರೆ ಕಾಲುಗಳಿಗೆ ಬಲವೇ ಇಲ್ಲ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಸಿರಿ೦ಜ್ ನನ್ನ ಕುತ್ತಿಗೆಯ ಒಳ ಹೊಕ್ಕಿತು. ಇದ್ದ ಶಕ್ತಿಯನ್ನೆಲ್ಲಾ ಒಗ್ಗೂಡಿಸಿ ಕೈ ಎತ್ತಿ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ಸ್ವಿಚ್ ಅದುಮಿದೆ ನಾನು. ಮ೦ಚ ತಿರುಗಿ ಬಿತ್ತು.

          ನಾನು ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟಾಗ ಮನೆಯ ಚಾಪೆಯ ಮೇಲಿದ್ದೆ. ಮನೆಯ ಲೈಟ್ ಹಾಕಿತ್ತು. ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಪೂರ್ಣ ಚ೦ದ್ರ ತೇಜಸ್ವಿಯವರ " ಹಾರುವ ತಟ್ಟೆಗಳು" ಪುಸ್ತಕ ಇತ್ತು. ಇದು ಕನಸೆ೦ದು ಮತ್ತೆ ಹೇಳ ಬೇಕೆ?