ತಾರೆಕೆರೆಯೆ೦ಬ ಆ ಊರಿನಲ್ಲಿ
ಸಜ್ಜನರು ಬಹಳ ಮ೦ದಿ. ಆದರೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಡಿಮೆ ಎನ್ನಬಹುದಾದ ಸ೦ಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ದುರ್ಜನರೂ ಇದ್ದರು. ಮತ್ತೆ
ಈ ಸಜ್ಜನಿಕೆ ಮತ್ತು ದುರ್ಬುದ್ಧಿಯ ಮಿಶ್ರಣದ೦ತಿದ್ದ ಜನ ಕೂಡಾ ಇದ್ದರು. ಅ೦ತಹ ಮಿಶ್ರಣದಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ
ನಮ್ಮ ಜನಾರ್ಧನ. ಇ೦ತಿಪ್ಪ ಜನಾರ್ಧನನ ದುರ್ಗುಣ ಏನೆ೦ದರೆ ಕರ್ಣ ಪಿಶಾಚತನ ಅ೦ದರೆ ಪರರ ಮಾತುಗಳನ್ನು
ಕದ್ದು ಕೇಳುವುದು. ಹಾಗೆ ಕೇಳಿದ್ದನ್ನು " ಎ೦ತೋ ಹೇಳ್ತಿ ಯಾರಿಗೂ ಹೇಳಡ" ಎ೦ದು ಊರಿಗೆಲ್ಲಾ
ಸಾರುವುದು. ಅದಕ್ಕೇ ನಾವೆಲ್ಲಾ ಇವನಿಗೆ ಇಟ್ಟ ಹೆಸರು "ಸಾಗರ ವಾರ್ತಾ".
ಅದೇ ಊರಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಇನ್ನೊಬ್ಬ
ಮಹಾನುಭಾವ ಮೋಹನ. ಈತನ ಹಣೆಯ ತು೦ಬಾ ವಿಭೂತಿ. ಮಾತೆತ್ತಿದರೆ "ಅಮ್ಮಾ" ಎನ್ನುವ ಉದ್ಗಾರ.
ಈತ ಊರಿನಲ್ಲಿ ರೈತರ ಕೇರಿಯವರಿಗೆಲ್ಲಾ ಬಹಳ ಅಚ್ಚುಮೆಚ್ಚಿನ ಜನ. ಕಾರಣ ಏನೆ೦ದರೆ "ಮೋನಯ್ಯನ
ಮೈ ಮೇಲೆ ದಯ್ಯ ಬತೈತಿ. ಅವಾಗ ನಿ೦ಬೆ ಹಣ್ಣು ಮ೦ತ್ರಿಸಿ ಕೊಟ್ರೆ ಒಳ್ಳೇದಾಕೈತಿ" ಎನ್ನುವ ಉತ್ತರ
ಅವರಲ್ಲಿ ಸದಾ ಸಿದ್ಧ. ಗ್ರಹಚಾರಕ್ಕೆ ಇವನ ತೋಟ ಜನಾರ್ಧನನ ತೋಟದ ಪಕ್ಕಕ್ಕೇ ಇತ್ತು.
ಒಮ್ಮೆ ಜನಣ್ಣ ತೋಟಕ್ಕೆ ಹೋದಾಗ
ಮೋಹನನ ತೋಟದಲ್ಲಿ ಏನೋ ಮಾತಾಡಿದ ಸದ್ದಾಯಿತು. ಈತನ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ತುರಿಕೆ ಪ್ರಾರ೦ಭವಾಗಿ ಹೋಗಿ ತನ್ನ
ತೋಟದ ಗಡಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ನಿ೦ಬೆ ಮಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಅಡಗಿ ಕುಳಿತ. ಆ ಕಡೆ ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದವರು ಕಿರುಗೂರಿನ ಗಯ್ಯಾಳಿಗಳ
ದಾಯಾದಿಗಳು. ಕಾಳಿ, ಭೈರಿ ಮತ್ತು ನಾಗಿ. ಪ್ರಾಯದ ಹುಡುಗರೆಲ್ಲಾ ಮೂವರನ್ನೂ "ನಾಗ ಕಾಳ ಭೈರವ"
ಎ೦ದು ಗುರುತಿಸಿ ನಗುತ್ತಿದ್ದರು.
ಮಾತಾಡುತ್ತ ಮಾತಾಡುತ್ತ ನಾಗಿ
ಹೇಳಿದಳು "ಕಾಳಿ ಎ೦ತೆ ಅದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ನಿ೦ಗೆ ಹೆರಗೆ ಹೋಗಿ ಬರುಕ್ಕಾಗ್ಲ, ಈಗ ಇಲ್ಲಿ ವಾಷ್ಣ
ಮಾಡ್ತಾ ಐದಿ. ನಿನ್ನ ಮನಿ ಹಾಳಾಗ" ಅದಕ್ಕೆ ಕಾಳಿ "ಬರ್ಲ ಹೊಗ್ಲ. ನೀ ಭಾಳ ಕ್ಲೀನು. ನೋಡೀನಿ
ಸುಮ್ನಿರು. ನಿನ್ನ ಹ೦ಗೆ ಭಟ್ಟರ ಜತಿಗೆ ಮಲ್ಕ್ಯ೦ಡು ಹೊಟ್ಟೆ ತೊಳ್ಸದಿಲ್ಲ. ಹಾ೦ಗಾಗೇ ಸ್ವಲ್ಪ ಕೆಡ್ತೈತಿ"
ಅ೦ದಳು. ಅದಕ್ಕೆ ಭೈರಿ ಎ೦ದಳು "ನೀನೇನು ಮಾ ಸುದ್ಧ ಅನ್ಬೊಡ. ನ೦ಗೆ ಗೊತ್ತೈತೆ. ನೀ ಮಾಬ್ಲ ಭಟ್ಟರ
ಮನೆ ಹುಲ್ಲಟ್ಟದಾಗೆ ಎ೦ತ ಮಾಡೀ ಅ೦ತ" ಎ೦ದಳು. ಅದಕ್ಕೆ ಕಾಳಿ, "ನ೦ದು ಒ೦ದೇ ಐತಿ. ನಾಗಿ
ಹ೦ಗೆ ಊರಾಗಿದ್ದವ್ರ ಜತಿಗೆಲ್ಲಾ ಮಲಗ್ಲ" ಎ೦ದಳು. ಭೈರಿ " ಅದು ಹೌದು ಬಿಡು" ಎ೦ದಳು.
ಇವರ ಈ ಮಾತುಗಳು ನಾಗಿಯ ಅ೦ತ:ಸತ್ವವನ್ನು
ಕೆಣಕಿ ಅವಳನ್ನು ಅಕ್ಷರಶ: ನಾಗಿಣಿಯನ್ನಾಗಿಸಿದ್ದವು. "ಏ ಭ೦ಡ ಮು೦ಡೆ ಭೈರಿ ನೀ ಮಾ ಸುದ್ದ ಸುಮ್ನಿರು.
ಮೋನಯ್ಯನ ಜತಿಗೆ ನೀ ಹಕ್ಕೆ ಮನೆ ಹೊಕ್ಕಿದ್ದು ಗೊತೈತೆ. ಇಲ್ಲಿ ಇದ್ದವ್ರಿಗೆಲ್ಲಾ ವದ್ರಬೊಡ."
ಅ೦ದಳು. ಅದಕ್ಕೆ ನಾಗಿ "ಮೋನಯ್ಯ ಅ೦ದ್ರೆ ಅವರ ಮೇಲೆ ದಯ್ಯ ಬತೈತಿ. ದಯ್ಯ ಬ೦ದ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನಾ
ದಯ್ಯಕ್ಕೆ ಮಲ್ಕ್ಯ೦ಡಿದ್ದು. ನಾ ಏನು ಮೋನಯ್ಯನ ಜತಿಗೆ ಮಲ್ಕ್ಯ೦ಡಹ೦ಗೆ ಆಗ್ಲ. ದಯ್ಯಕ್ಕೆ ಸೇವೆ ಮಾಡ್ದ೦ಗಾತು
ತಿಳ್ಕ" ಎ೦ದಳು.
ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಅಡಗಿ ಕುಳಿತು
ಕೇಳಿದ್ದ ಜನಣ್ಣನಿಗೆ ಕಿವಿಯ ತುರಿಕೆ ಮಾಯವಾಗಿ ಬಾಯಲ್ಲಿ ತುರಿಕೆ ಶುರು ಆಯಿತು.
